دیدار اخیر جبهه پایداری با مسعود پزشکیان یکی از خبر‌های جالب روز‌های اخیر بود، زیرا شاید چندان انتظار نمی‌رفت که رادیکال‌ترین نیرو‌های عرصه سیاسی ایران به دیدار رئیس‌جمهوری اصلاح‌طلب بروند و سعی کنند با او تعامل برقرار کنند، اما وقتی به لایه‌های زیرین کنشگری پایداری‌ها نگاه می‌کنیم، در می‌یابیم آن‌ها همان‌قدر که ظاهری ایدئولوژیک به خود می‌گیرند، در سهم‌خواهی سیاسی می‌توانند منعطف عمل کنند و زودتر از دیگر اصولگرا با دولتی که با حمایت از اصلاح‌طلب روی کار آمده نشست و برخاست کنند.

جبهه پایداری در همه این سال‌ها نشان داده است، اهل معامله است؛ به این معنی که برخلاف شعار‌های پر طمطراق و دهان‌پرکنی که سر می‌دهند به هنگام تقسیم مسئولیت‌ها جایی می‌ایستند که نفع تشکیلاتی‌شان تأمین شود. برای مثال در انتخابات مجلس دوازدهم با محمدباقر قالیباف به ائتلاف رسیدند و لیست مشترک دادند؛ در حالی که در طول مجلس یازدهم همین پایداری‌ها مهم‌ترین منتقدان قالیباف محسوب می‌شدند و حتی نیرو‌های نزدیک به آن‌ها در چند افشاگری علیه قالیباف نقش داشتند، اما برای جبهه پایداری همه این‌ها آنقدر مهم نیست که بتوانند پایگاه خود در قدرت سیاسی را حفظ کنند. آن‌ها در دیدار با پزشکیان هم بخش عمده سخنانشان معطوف به ضرورت استفاده پزشکیان از نیرو‌های به گفته آن‌ها «انقلابی» بوده است. متقی‌فر، سخنگوی جبهه پایداری، درباره آنچه در دیدارشان با پزشکیان گذشت، می‌گوید: «موضوع عدم استفاده از نیرو‌های انقلابی در مجموعه دولت یا راندن جوانان انقلابی به‌طور کامل از مجموعه اجرایی کشور را مطرح کردیم و آن را موجب آسیب‌زدن به وفاق ملی دانستیم».

در واقع پایداری‌ها به صراحت می‌گویند که نیرو‌های انقلابی و نه اصولگرا -زیرا کلیدواژه آن‌ها برای خطاب‌کردن هم‌فکران و هم‌طیفان خود «انقلابی» است- باید وارد دستگاه‌های اجرایی شوند.